Boka Som Aldri Kjem Til Å Få Ein Tittel

Første kapittel

T

ida er inne for å kvila, la kinnskjegget gro. Det sa skilpadda og stoppa opp eit sekund. Skilpadda, som forøvrig heitte Mokaka, hadde brukt alle sine leveår til å leve eit liv på den nesten livlause øya N'gua.

Eigentleg så var ikkje øya like aude som Mokaka likte å tru, for det var andre skapningar der òg. Alle var sin eksistens verdig, men for Mokaka var det liten trøyst sidan han ikkje var sin eigen verdig. Dessutan var alle raskare og flinkare og rett og slett uforståeleg mykje betre enn han til nesten absolutt alt som gjekk an å gjere.

For ein stakkar uten eksistens er det unødig å seie at dette nesten vart i meste laget, noko dei to vennene ofte bemerka. "Nei, no har du gått på trynet i skalet ditt igjen," sa dei. Det var heilt uskuldig meint, for dei var jo litt glade i den treige vennen sin, men allikevel byrja det å gå rislingar i vetletåa hans på høgre foten kvar gong. (Dette er skilpadde-signalet på fysisk og psykisk vanvære.)

Dei to vennene hans var som følgjer:

• undulaten Chipo Chipo
• haren Hare Krishna

Undulaten Chipo Chipo hadde dessutan piggsveis som var gul og grøn medan resten av dunskrotten var grå. Det var ho svært stolt over. Haren Hare Krishna bare var stolt.

Om øya N'gua er det berre å seie i første omgong at ho er akkurat sånn som du kan tenkje deg, berre at det er littegranne kaldare enn forestillingsevna. Det var på ein heilt vanleg dag at eventyret starta. Dei sat alle oppi eit tre der undulaten Chipo Chipo budde.

Andre kapittel

M

okaka følte seg trist og lei medan dei to andre følte seg glade for at ikkje dei var triste og leie. Viss du lurer på korleis Mokaka kom seg opp i treet, så kan du trøysta deg med at det var eit spørsmål han undra på sjølv, det burde jo vera umogleg for ei skilpadde med ein stein festa til ryggen å klatra opp i det heile. Vennene hans kunne heller ikkje svara han, sidan han allereide sat der då dei kom. Og sidan dei ikkje hadde noko problem med å koma seg opp i treet, var det såleis ikkje noko mysterium med det, men så hadde dei heller ikkje vanskar med å koma seg ned. Det hadde så absolutt Mokaka. Nett difor grunna han fælt på mysteriumet som førte han opp. Så han vart sittande, og sittande, og til og med endå meir sittande, og han tenkte og tenkte endå litt meir.

I fire år sat han og grubla. Han såg opp på den store himmelen og ned på den lille øya under seg, og på vennene som kom med mat. Han lurte på det heile, på om det berre var ein spøk, ei løgn, ja, endå til ein konspirasjon! Mokaka kjende det risla i vetletåa på høgre foten, tenk om det verkeleg var dei to venene som hadde putta han opp i treet medan han sov. Det risla så Mokaka mista balansen, vugga litt fram og tilbake, for så å... splaink-ponk-pang. Grøne erter, store, små og gule erter, pang-pang-stjernesmell, flykræsj, og så, og så... waa aaa wuu uuu UUU UUU.

Velkommen, velkommen til draumeland. No er tida ute. Mokaka hadde hatt ein merkeleg draum. Han drøymde at han var ei skilpadde som sat fast oppe i eit tre. Eigentleg så var jo Mokaka den mest berømte kaka i verda.

Om øya N'gua er det berre å seia i siste omgong at ho framleis er sånn som du kan tenkja deg, berre at det lett blir litt kaldare enn forestillingsevna.

Men det er ikkje like lett å vera klok heile tida.