Reisedagbok - fjerde kapittel

Innhald

8.1.

...forts. Eg kom atter til Chiapas, Mexico. Etter å ha kryssa grensa og gått gjennom immigrasjons-kontroll, vart bussen til San Cristóbal stoppa av militæret (to gonger), det føderale politiet, delstatspolitiet og immigrasjonsstyresmaktene i tur og orden. Alle kontrollerte alle reisande sine papir kvar gong.

Mexicanske styresmakter fekk for seg at EZLN ville gå til angrep igjen - nyårsaftan var som kjent seksårsjubileet for den forrige aksjonen deira. EZLN gjekk ut med ei erklæring om at ingen ting ville skje, men styresmaktene nytta tydelegvis høvet til å trappa opp kontrollen med delstaten.

I San Cristóbal tok eg inn på Qhia att - nesten som å koma heim. Eg har hatt ein roleg dag her i byen - i kveld dreg eg til Oaxaca og vidare til Zipolite i morgon for å helsa på Anne og Linda (ja, dei er der framleis), og for å få litt strandliv før eg dreg heim.

17.1.

Eg var ei veke på Zipolite. Flott plass: Ei nydeleg, tre kilometer lang strand, lettare bortgøymd. Alt er ganske enkelt og lite fancy, det finst t.d. ikkje telefon, så turistane held seg vekke. Det er passe varmt, ingen plagsame insekter, billeg å bu (atten kroner natta i hengekøye), brukbare tilhøve for surfing, masse kule folk og eit OK uteliv. Dessutan er det ei passe semi-nudiststrand: Ikkje slik krampaktig no-går-me-nakne-overalt-her, men ein kan gå naken på stranda om ein vil. Dei som kjenner meg veit vel at dette falt i smak (dessutan vaste eg vekk badebuksa mi i San Pedro).

Som vanleg var det kjempeflott å møta att Anne og Linda. Dei har som kjend vore der leeeeenge, og Anne har fått seg kjæraste: Aldo frå Italia. Kjekk kar. Dei er opp over øyrene forelska. Eit par dagar var eg, Anne, Aldo og masse andre italienarar på tur til ei anna og endå mykje meir bortgøymd strand. Der overnatta vi, snorkla og fiska med harpun, og italienarane laga nyyydeleg mat.

Dagen etter at eg kom til Zipolite fann eg med eitt Matias i hengekøya ved sida av (eg vart kjend med han i Antigua Guatemala). Han er vel den einaste nordmannen eg har hatt noko å gjera med her nede, utanom mine medfølgjande vestlandsvenner. Eg føretrekk oftast å unngå nordmenn når eg er ute på reis. Men eg og Matias har hatt mykje moro.

Sjefs-utestaden på Zipolite hadde bordtennisbord, og der spelte eg fleire kveldar. Til mi store forundring spelar eg langt over evne i fylla: sjølv om eg var drita spelte eg fletta av heile Zipolite kveld etter kveld. Elles har eg bada, slappa av, preika med folk (det er rikeleg med neddopa, stranda eks-ryggsekkturistar der), surfa (Per, vert du misunneleg?), ete god mat osb.

Eg kom til Mexico, D.F. igår. "Mexico City" er eit gringopåfunn, byen heiter Mexico. Den ligg i staten Districto Federal, og vert soleis kalla Mexico, D.F. av meksikanarane - eller berre "el D.F.".

Her traff eg Lena (Matre)! Vi hadde ein uforgløymeleg dag og kveld igår. Vi var på ymse muséer og katedralar, og runda av med ein fest på Plaza Garibaldi. Det er mariachi-senteret i D.F.: Mariachi-banda står spreidd over heile plassen, og det kryr av folk - særleg kjærestar. Så kan ein "kjøpa" songar. Det går mykje på amor, både i songane og blandt folket. Det er ei utruleg stemning, og litt på druen vart eg og Lena hengande ihop med nokre meksikanske par. Vi dansa og prata til langt på natt.

I dag var eg tidleg oppe og vitja ruinane i Teotihuacán utanfor D.F. Dette er ikkje snakk om maya-indianarar lenger, men eit anna folk som levde omtrent på same tida på desse kantar. Storslått og imponerande dette òg, og svært ulikt mayaenes bygg. Staden har også verdas tredje største pyramide. Ein slitsam klatretur i den tynne lufta, men med fantastisk utsikt.

Mexico er ein utruleg bra by. Lena sin kjærleik til den har nok smitta over på meg. Eg har same tilhøvet til den som Bangkok: Dei fleste reisande hatar båe byane og kjem seg derifrå så fort som råd. Eg elskar dei like mykje. Trass alt: 10 millionar thaiar og 22 millionar meksikanarar kan ikkje ta feil. Møkkete, forureina, kaotiske, pulserande, kosmopolitiske. Og dei har ein enorm kulturell arv båe to, med mykje flott å sjå og oppleva.

No er det snart på tide å koma seg ut på flyplassen. I morgon litt over elleve om kvelden landar eg i Bergen. Men dette vert ikkje siste oppføring i dagboka, eg har ein epilog på gong, der eg vil oppsummera ein del inntrykk frå desse landa, og dessutan skal eg få med resten av bileta.